آدم هایى قرار می گیرند...
که فراتر از یک دوست معمولی هستند،
که می شود با آنها به هر چیز احمقانه ای بخندی...
دوست هایی هستند در زندگی که بی دغدغه، می شود بدون نقاب بر صورت با آنها معاشرت کرد
میشود یادت برود که میزبانی یا میهمان،
جایی که هستی خانه ی اوست یا خانه ی خودت، حتی می شود ناگفته های دلت،
آنهایی که جرات گفتنش به خودت هم نداری بهشان بگویی و مطمئن باشی می شنوند و نشنیده می گیرند!
گــوش کــن ای یـار خوب ومهــربـان
بـشـنــو ازمـن قــصّـه هـای ایـــن وآن
آهـــمـــا ن بـا درد هــا آمــیــــخــتـــه
بـرگ عــشـق ازهـر درخـتی ریخــتـه
رشـته هـای بـرگ گُـل ازهم گسیـخت
گـوبـه گـلبـانـگ چـمـن بلـبـل گریخـت
خـیـزد ازهـــــــرسـازآوازی حــزیـــن
سـایــه هـای تــرس هــرآن درکـمـیــن
مـا رهــادرچـــاه تــنـهــایــی شـــدیـــم
هــمــچــو دیــوانــه تـمـاشــایــی شدیـم
مـا اگــر از زنـدگــانــی خــستــه ایـــم
بــرهــوی و برهــوس دل بــستــه ایـم
بـی گــمـان رقّــاصــک سـاعـت شدیم
گـِرد خــود دوّارو بـی طـاقــت شــدیم
زنــدگـــی گــویــاکــویــر تـفـتـه ایسـت
سعـی مان چون آب ازکـف رفته ایست
تــلخــی انـدیـشــه هــامــرگ آوراسـت
چــشـم آیــیــنه بـه رنـج مـا تــَـراســت
طـفـل آغـوش غــم وحــرمـان شــدیــم
از درون و از بــرون ویــران شــدیــــم
مــرده گــشتـــه دل هـمـه ازبــی دمـی
هــمـچــولـا لــه در کــویــرازبـی نـمی
ازخــروش مــوج هــای ا ضــطـــراب
دم بــه دم دلـهــا بــه جــوش والــتهاب
غنچه ی یـاس وسـمن پژمرده اسـت
مـرغ خوش خوان سحرافـسُرده است
شــور ومـسـتی هـازسـر افـتـاده اســت
اشــک در ساغـربـه جــای بـاده اسـت
نـیـسـت درگـوشــم به جـزآهـنگ غــم
مـی خــراشــدایـن دلــم راچـنـگ غــم
بگذار سر به سینه من تا که بشنوی
آهنگِ اشتیاقِ دلی دردمند را
شاید که بیش از این نپسندی به کار عشق
آزارِ این رمیده سر در کمند را
بگذار سر به سینه من تا بگویمت
اندوه چیست! عشق کدام ست! غم کجاست!
بگذار تا بگویمت این مرغ ِ خسته جان
عمری ست در هوای تو از آشیان جداست
دلتنگم آنچنان که اگر بــینَمت به کام
خواهم که جاودانه بنالم به دامنَت
شاید که جاودانه بمانی کنار من
ای نازنین که هیچ وفا نیست با منَت
تو آسمانِ آبیِ آرام و روشنی
من، چون کبوتری که پَرم در هوای تو
یک شب ستاره های تو را دانه چین کنم
با اشکِ شرمِ خویش بریزم به پای تو
بگذار تا ببوسمت ای نوشخند صبح
بگذار تا بنوشمت ای چشمه شراب
بیمار خنده های توام بیشتر بخند
خورشید آرزوی منی گرم تر بتاب
ز ســــودای تو طـــرفی برنبستم جـــــز پریشانی
نبــــــردم ســـودی از عشق تو جز آه و پشیمانی
تــــو را دامن بدست دیگـــران افتــــــاد و واویلا
مــــرا بیچارگی حاصـــل شد و ســـوز و پریشانی
نیــــــارم ســـر در آوردن ز حکمتهـــــای پنهانت
که گــه درد است درمـــانت گهـــی بر درد درمانی
خـــــدا را ای دل آواره بس کــن نالــه کمتــــر کن
چقـــــدر آخــــر فغان و سوز و حیرانی و حرمانی
پریرویــــا که رفتی و به ســـــر خاکستـــرم کردی
سفــــر خوش ، تا قیامت در خیــالم زنده می مانی
بـــــه داغت عــادت دیرینــه دارم ای امیـــــد جان
مبــــادا از دلــــم این یادگـــــاری بــــاز بستـــانی
وفایت را بنـــــــازم کز کـــــرم همــواره می سازد
رخــــم را زرد و چشم خستــــه ام را بحـر طوفانی
مراقب بود چشمــم تا سحــــــر در خلــــوت دیشب
مبـــــادا تــــرک دل گویــــد خیالت بـــاز پنـــهانی
دریغم چنـــد ورزی نازنینـــا یک نظـــر کـــــــردن
تو ای جان را عسس، گاهی نظر کن سوی زندانـی
تو خواهی بگذر و خواهی بمان بی پرده می گویــم
عنایت کن که " مهر " خسته را جان گشت قربانی
ناگهان آیینه حیران شد، گمان کردم تویی
ماه پشت ابر پنهان شد، گمان کردم تویی
رد پایی تازه از پشت صنوبرها گذشت...
چشم آهوها هراسان شد، گمان کردم تویی
ای نسیم بی‌قرار روزهای عاشقی
هر کجا زلفی پریشان شد، گمان کردم تویی
سایه‌ی زلف کسی چون ابر بر دوزخ گذشت
آتشی دیگر گلستان شد، گمان کردم تویی
باد پیراهن کشید از دست گل‌ها ناگهان
عطر نیلوفر فراوان شد، گمان کردم تویی
چون گلی در باغ، پیراهن دریدم در غمت
غنچه‌ای سر در گریبان شد، گمان کردم تویی
کشته‌ای در پای خود دیدی یقین کردی منم
سایه‌ای بر خاک مهمان شد، گمان کردم تویی
تو همانی که دلم لک زده لبخندش را
او که هرگز نتوان یافت همانندش را
منم آن شاعر دلخون که فقط خرج تو کرد
غزل و عاطفه و روح هنرمندش را
از رقیبان کمین کرده عقب می‌ماند
هر که تبلیغ کند خوبی دلبندش را
مثل آن خواب بعید است ببیند دیگر
هر که تعریف کند خواب خوشایندش را
مادرم بعد تو هی حال مرا می‌پرسد
مادرم تاب ندارد غم فرزندش را
عشق با اینکه مرا تجزیه کرده‌ست به تو
به تو اصرار نکرده‌ست فرآیندش را
قلب من موقع اهدا به تو ایراد نداشت
مشکل از توست اگر پس زده پیوندش را
حفظ کن این غزلم را که به زودی شاید
بفرستند رفیقان به تو این بندش را
منم آن شیخ سیه روز که در آخر عمر
بین موهای تو گم کرد خداوندش را
از من بگیر حالت ِ دیوانگیِم را
با هرچه هست -غیر تو- بیگانگیم را
این چشم های زل زده ی خانگیم را
یک شب ببند در چمدانت برو سفر
از من بگیر حالت مردی عقیم را
هر روز طعنه های جدید و قدیم را
در من بپیچ جاده ی نامستقیم را
تا طی کنیم باز مسیری درازتر
از من بگیر حالت افسردگیم را
سر را به باد دادن و سرخوردگیم را
دنیای بین زندگی و مردگیم را
از یک خدای برزخی خشمگین بخر
از من بگیر حالت فرماندگیم را
در جمع بچّگانه، پدرخواندگیم را
از جای پات حس عقب ماندگیم را
با من کمی کنار بیا، با دو چشم ِ تر
?
از من بگیر حالت مردی حسود را
از کفش هام حسّ پریدن به رود را
حسّ کسی که از پل ات افتاده بود را
که ایستاده ام وسط ِ نقطه ی خطر
از من بگیر حالت وابستگیم را
مثل ِ شب ِ کش آمده پیوستگیم را
بیرون کن از تمام تنم خستگیم را
دست مرا بگیر به خواب خودت ببر
از من بگیر حالت یکدندگیم را
هم شعر، هم شعور نویسندگیم را
تنها امید ِ مانده ی در زندگیم را
از من بگیر، از من ِ تنهای در به در...
فاطمه اختصاری
دلم از ته ِ دل دلهره داره میترسم بره عاشق شه دوباره
منو تنها زیر ِ بارون
جا بزاره
یه بار درد ِ جدایی رو کشیده شکسته ته ِ این قصه رسیده
ولی باز عشق از سر ِ اون
نپریده
امشب دوباره باز بارون میبارید
چشمام …
چشای ِ خیس ِ عشقم و دید
قلبم دوباره بی بهونه لرزید
دیگه هیشکی
حال ِ این دل و نفهمید
بعد از یه عمری دیدمش دوباره
هرکی بجای ِ من
چه راهی داره؟!
میشه مگه بگم دوسش ندارم؟!
چی بگم دیگه
به قلب ِ پاره پاره؟!
یادم مونده هنوز قول و قراراش چشام منتظر ِ دیدن ِ چشماش
داره قلبم میرسه به آرزوهاش
گذشته جلو چشمام ِ دوباره دل ِ عاشق ِ من چاره نداره تویه سینه ــَم
دل ِ تنهام بیقراره
امشب دوباره باز بارون میبارید
چشمام …
چشای ِ خیس ِ عشقم و دید
قلبم دوباره بی بهونه لرزید
دیگه هیشکی
حال ِ این دل و نفهمید
بعد از یه عمری دیدمش دوباره
هرکی بجای ِ من
چه راهی داره؟!
میشه مگه بگم دوسش ندارم؟!
چی بگم دیگه
به قلب ِ پاره پاره؟!
خدایا!
من نه فارسی خوب بلدم نه شعر،
فقط با همی زبان خودم می گویم:
دراین عمر کوتاهی که از تو گرفته ام،
فکر می کنم یک چیز را فهیمده ام؛
و آن اینکه همه رفته اند و می روند و تو می مانی،
اگر هرچه کرده ام از کرده هایم بگذر مرا به خودت وصل کن تا ماندگار شوم!
بعد از سالها که فکر می کردم عاشقم تازه آن سخن نغز مولوی را فهمیده ام که:
عشق حقیقی است مجازی مگیر
این دم شیر است به بازی مگیر
عشق تازه
بی تو شیرین شور فرهادش نبود
بیستون را ترس، فریادش نبود
می به جام لیلی و مجنون نبود
ختم شعری وصلت میمون نبود
آمدی ، چینش نمودی واژه را
خود نوشتی شعر عشق تازه را
گرمی آغوش تو درمان نمود
سردی دستان و اندام خمود
با نگاهت اطلسی جانی گرفت
زندگی آهنگ عرفانی گرفت
کوچه با عطر تنت مستانه شد
قلب من فارغ ز صد افسانه شد
خوش نشستی بر بلندای دلم
تا ابد در کوی تو شد منزلم
سر بنه بر شانه های خسته ام
تا ببینی از چه من دل بسته ام
شمع باش و بگردان بر سرت
این غلام دل سپرده بر درت
های و هوی من نمیگردد تمام
تا تو را دارم ،تمام لحظه هام
همکلاسی غم های منـــ
چه زود گذشت ترم باهم بودن
شاگرد اول عشق تو شدی و من
باز هم مشروط چشمــــانت شدم
دل بــســـپــار…
به آتشی که نمى سوزاند
” ابراهیم ” را
و دریایى که غرق نمی کند
” موسى ” را
نهنگی که نمیخورد
“یونس”را
کودکی که مادرش او را
به دست موجهاى ” نیل ” می سپارد
تا برسد به خانه ی تشنه به خونش
دیگری را برادرانش به چاه مى اندازند
سر از خانه ی عزیز مصر درمی آورد
آیا هنوز هم نیاموختی ؟!
که اگر همه ی عالم
قصد ضرر رساندن به تو را داشته باشند
و خدا نخواهد ،
” نمی توانند “
پس
به ” تدبیرش ” اعتماد کن
به ” حکمتش ” دل بسپار
به او ” توکل ” کن
و به سمت او ”قدمی بردار”…
بیچاره پاییز ...
دستش نمک ندارد!
این همه باران به آدم ها می بخشد اما
همین آدم ها تهمت ناروای خزان را به او می زنند ...
خودمانیم ...
تقصیر خودش است؛
بلد نیست مثل «بهار» خودگیر باشد
تا شب عیدی زیر لفظی بگیرد و با هزار ناز و کرشمه
سال تحویلی را هدیه دهد!
سیاست «تابستان» را هم ندارد که
در ظاهر با آدم ها گرم و صمیمی باشد
ولی از پشت خنجری سوزناک بزند ...
بیچاره ...
بخت و اقبالِ «زمستان» هم نصیبش نشده که
با تمام سردی و بی تفاوتی اش این همه خواهان داشته باشد!
او «پاییز» است
رو راست و بخشنده!
ساده دل
فکر می کند اگر تمام داشته هایش را
زیر پای آدم ها بریزد، روزی ... جایی ... لحظه ای ...
از خوبی هایش یاد می کنند!
خبر ندارد آدم ها رو راست بودن و بخشنده بودنش را
به پای محبتش نمی گذارند …
عادت آدم ها همین است …!
یکی به این پاییز بگوید آدم ها یادشان می رود که
تو رسم عاشقی را یادشان داده ای!
دست در دست معشوقه ای دیگر
پا بر روی برگ هایت می گذارند و می گذرند
تنها یادگاری که برایت می ماند ...
«صدای خش خش برگ های تو بعد از رفتن آنهاست» ...!
ناراحت نباش پاییز!
این مردم سال هاست به هوای بارانی می گویند … خراب!
زیادی خوب بودن، خوب نیست
زیادی که خوب باشی دیده نمی شوی ...
می شوی مثل شیشه ای تمیز
کسی شیشه ی تمیز را نمی بیند
همه به جای شیشه، منظره ی بیرون را می بینند
ولی وقتی شیشه کمی بخار بگیرد
وقتی کمی منظره ی بیرون را بد نشان دهد
همه آنرا می بینند
همه سعی می کنند تمیزش کنند
زیادی خوب بودن خوب نیست
زیادی که خوب باشی شکننده تر می شوی
با هر قدرناشناسی دلت ترک بر می دارد
می شکند
تکه های شکسته را در دستانت می گیری
نگاه می کنی به نتیجه ی زیادی خوب بودنت
زیادی خوب بودن، خوب نیست
زیادی که خوب باشی، به زیادی خوب بودنت عادت می کنند!
آنوقت کافیست کمی بد شوی
همه گمان می کنند زیادی بدی
دوستت دارم..چرایش پای تو،
ممکنش کردم،محالش پای تو
میگریزی از من و احساس من
دل شکستن هم ،گناهش پای تو
آمدی آتش زدی بر جان من
درد بی درمان گرفتن هم،دوایش پای تو
من اسیرم در میان آن دو چشم
قفل زندان را شکستن هم،سزایش پای تو
سوختم،آتش گرفتم زین سبب
آب بر آتش نهادن هم جزایش پای تو
پای رفتن هم ندارم من،از کوی دلت
پا نهادن بر دل مست و خرابم پای تو...
یه وقتایی دوست داری یکی باشه باهاش حرف بزنی
به چند نفر پیام میدی، زنگ می زنی
اما همه سرشون شلوغه
بهت میگن:
عزیزم نیم ساعت دیگه خودم باهات تماس می گیرم
و تو؛
دلت می خواد فریاد بزنی:
من الان می خوام حرف بزنم نیم ساعت دیگه دیره ...
خیلی دیر ...
چرا من سعی می کنم برای شما همیشه وقت داشته باشم
اما شما هیچ وقت واسه من وقت ندارین؟!
ولی در جوابشون میگه:
اوه ببخشید بدموقع مزاحم شدم، باشه بعدا صحبت می کنیم ...
.
.
.
خدایا میشه باهات حرف بزنم، تو همیشه در دسترسیازت بیزارمو بازم دوست دارم، ازت دلگیرمو باز بی تو می میرم
باهات در جنگمو باز بی تو دلتنگم، باهات درگیرمو باز از خودم سیرم
از این عادت که هر ساعت منو راحت به هم میریزی بیزارم
از اینکه تو باهام سردی رهام کردی ولی بازم دوست دارم
از این عادت که هر ساعت منو راحت به هم میریزی بیزارم
از اینکه تو باهام سردی رهام کردی ولی بازم دوست دارم
حواست نیست یه چیزیم هست دلم خستست از هر چی عشقه بیزارم
تو این حسو نمیفهمی تو بی رحمی باید دست از تو بردارم
از این عادت که هر ساعت منو راحت به هم میریزی بیزارم
از اینکه تو باهام سردی رهام کردی ولی بازم دوست دارم
از این عادت که هر ساعت منو راحت به هم میریزی بیزارم
از اینکه تو باهام سردی رهام کردی ولی بازم دوست دارم
نمی دونی تو بارون گریه کردنم شیرینه
خوبی بارون اینه اشکات و هیچکس نمی بینه
برگرد دارم می میرم از درد شدم
یه آدم ولگرد نمیری از تو خاطرم
بسه این دوری دلم و شکسته
منتظر تو نشسته
با این پاهای خسته کجا برم
کاش می دونستم عشقم نمی مونی پای حرفت
تو رو به یادم میاره شیشه ی یادگاری عطرت
بی تو قلبم همیشه می گیره
نفسم واسه نفس تو میره
واسه برگشتنت نگو دیره
طفلی قلبم بی تو داره می میرهیه روزی بی تو عشقم می میرم از درد دوری
میگی طاغت بیارم آخه عزیزم چجوری
برگرد دارم می میرم از درد شدم
یه آدم ولگرد نمیری از تو خاطرم
بسه این دوری دلم و شکسته
منتظر تو نشسته
با این پاهای خسته کجا برم
کاش می دونستم عشقم نمی مونی پای حرفت
تو رو به یادم میاره شیشه ی یادگاری عطرت
بی تو قلبم همیشه می گیره
نفسم واسه نفس تو میره
واسه برگشتنت نگو دیره
طفلی قلبم بی تو داره می میره
