از من بگیر حالت ِ دیوانگیِم را

از من بگیر حالت ِ دیوانگیِم را
با هرچه هست -غیر تو- بیگانگیم را

این چشم های زل زده ی خانگیم را
یک شب ببند در چمدانت برو سفر

از من بگیر حالت مردی عقیم را
هر روز طعنه های جدید و قدیم را

در من بپیچ جاده ی نامستقیم را
تا طی کنیم باز مسیری درازتر

از من بگیر حالت افسردگیم را
سر را به باد دادن و سرخوردگیم را

دنیای بین زندگی و مردگیم را
از یک خدای برزخی خشمگین بخر

از من بگیر حالت فرماندگیم را
در جمع بچّگانه، پدرخواندگیم را

از جای پات حس عقب ماندگیم را
با من کمی کنار بیا، با دو چشم ِ تر

?

از من بگیر حالت مردی حسود را
از کفش هام حسّ پریدن به رود را

حسّ کسی که از پل ات افتاده بود را
که ایستاده ام وسط ِ نقطه ی خطر

از من بگیر حالت وابستگیم را
مثل ِ شب ِ کش آمده پیوستگیم را

بیرون کن از تمام تنم خستگیم را
دست مرا بگیر به خواب خودت ببر

از من بگیر حالت یکدندگیم را
هم شعر، هم شعور نویسندگیم را

تنها امید ِ مانده ی در زندگیم را
از من بگیر، از من ِ تنهای در به در...

فاطمه اختصاری